Początki zainteresowania Ojca Franciszka Jordana Węgrami sięgają 1889 roku. Jednak to rok 1895 można uważać za początek obecności salwatorianów na Węgrzech. Wtedy to na polecenie Ojca Jordana trzech współbraci pochodzących z ziem polskich przyjechało do Temesvár (Timişoara), nowoczesnego miasta węgierskiego, należącego do Monarchii Austro–Węgierskiej. Na przedmieściach tego wielokulturowego i wielonarodowego miasta salwatorianie osiedli w roku 1898, zakładając dom zakonny i budując kościół. Rozwój wspólnoty zakonnej został zahamowany przez I wojnę światową.

Po wojnie, na podstawie traktatu pokojowego, Węgry utraciły 2/3 swego terytorium. Miasto Temesvár zostało włączone do Rumunii. Wspólnota salwatorianów, licząca wtedy 30 członków służyła nadal Kościołowi i rozwijała się, choć już nie w granicach Węgier.

Sto lat po założeniu pierwszego domu zakonnego salwatorianów na Węgrzech powstała, teraz już w nowych granicach, nowa wspólnota, którą zapoczątkowali salwatorianie przybyli z Polski.

W latach 90-tych ubiegłego wieku seminarium salwatoriańskie w Bagnie przeżywało rozkwit. Duża liczba kleryków i braci dawała możliwość odpowiedzi na wezwanie Kościoła, aby wesprzeć wiernych w byłych krajach socjalistycznych, gdzie po latach prześladowań i braku wolności religijnej liczba zakonników i księży bardzo zmalała, a wspólnoty kościelne wołały o pomoc. Na fali tej pełnej wyzwań i zarazem możliwości sytuacji salwatorianie w 1998 roku założyli najpierw swoją placówkę w miejscowości Sződliget, niedaleko Vác, na północ od Budapesztu, a w rok później w Galgahévíz, na wschód od stolicy. Następnie w miejscowościach Sződ i Csörög zaczęli prowadzić działalność duszpasterską a w mieście Gyula na południu Węgier rozpoczęli pracę wychowawczo–katechetyczną w założonej przez diecezję w Segedynie Katolickiej Akademii Piłkarskiej. Od 2005 roku Fundacja Węgierska prowadzi formację zakonną w języku węgierskim dla kandydatów i młodych współbraci pochodzących z terenu Węgier jak również z Rumunii.

GALGAHÉVÍZ

SZŐDLIGET

SZŐD